Szare Pelargonie Rozdział V Oddech

Siedział w ciemności i niemal całkowitej ciszy gdyby nie odgłosy prysznica dobiegające z łazienki. Po chwili drzwi otworzyły się i w progu stanął- przyodziany jedynie w ręcznik- postawny mężczyzna. Nie wyglądał już na zaniedbanego, a prawdę o jego przeżyciach zdradzały liczne blizny na torsie i plecach, które ukazały się Benowi gdy Więzień stanął w świetle księżyca.

 -Dawno nie miałem takiego luksusu- westchnął z rozmarzeniem do chłopaka- Dziękuję- dodał

 W pokoju panował chłód wpadający wraz z wiatrem przez otwarte na oścież okna, mimo to jednak obcy niewzruszenie stał pośrodku pomieszczenia mierząc Bena badawczym, niepewnym wzrokiem.

-Pewnie jesteś głodny- chłopak wstał i skierował się do kuchni dając tylko znak mężczyźnie kiwnięciem głowy by ten usiadł przy stole

Był środek nocy i wszyscy mieszkańcy pogrążeni byli we śnie, wszyscy poza tymi, którzy w nocy widzieli dzień.

Ben postawił przed gościem wszystko co miał, a było tego niewiele- chleb i kilka plasterków sera oraz herbatę.

-Smacznego

Ale mężczyzna nie czekał nawet na tę komendę i rzucił się wygłodniały na strawę zanim jeszcze talerze dotknęły solidnie blatu. Jadł złakniony posiłku i rozkoszował się każdym kęsem. Po chwili przystał i uniósł wzrok. Spojrzał na obserwującego go nieprzerwanie Bena.

-A Ty? Nie jesteś głodny?- spytał z buzią pełną pieczywa

-Nie- odparł beznamiętnie- Co zrobiłeś?

Zaległa cisza. Mężczyzna odłożył jedzenie i wypił bez pośpiechu wrzącą herbatę.

-Sądziłem, że Jesteście lepiej wychowani. Może się sobie przedstawimy?- spytał unosząc ponaglająco brwi

 W odpowiedzi otrzymał ciszę i niecierpliwe błądzące po jego postaci, oczy chłopaka. Westchnął, wstał od stołu i przemierzył dzielący ich dystans siadając naprzeciwko Bena.

-Jestem Jack, miło mi cię poznać- powiedział uprzejmie z uśmiechem wyciągając rękę w powitalnym geście ,tak, jak mają w zwyczaju mieszkańcy Miasteczka w Kotlinie.

Ben zignorował ten ruch i ciągnął nieustępliwie.

-Co zrobiłeś, Jack?

-Zabiłem.  Zabijałem

Spodziewał się takiej odpowiedzi, chciał się tylko upewnić.

-Na ile cię skazano?

-Dożywocie. Nie pytaj dlaczego, nie pytaj kogo. Bo wiem, że sam popełniłeś moją zbrodnię wielokrotnie w myślach.

-Ale to nie to samo- zabić kogoś w myślach a w rzeczywistości- zaoponował Ben- To tylko myśli, są w mojej głowie

-Ah tak?- dopytał mężczyzna patrząc w oczy Bena tak głęboko jakby chciał wyczytać jego duszę- A czym jest myśl jeśli nie dźwignią?

- Co ty bredzisz? Jakim dźwignią? Czyli cokolwiek pomyślę okrutnego, mam to wprowadzać w życie? Gdyby tak było każdy by robił co chciał i byśmy się wzajemnie pozabijali.

- Tak. Dlaczego nie?

Do Bena dotarło jak zepsutą psychikę ma jego gość.

-Dlaczego nie?!- chłopak nie wierzył w absurd pytania, natomiast Jack zdawał się być ciekawy odpowiedzi- Bo tego wymagają podstawowe zasady ,nie wiem... moralne chociażby- z tego sfrustrowania zaczął nerwowo gestykulować, chcąc naprostować skrzywione wyobrażenie obcego- Drugiej osoby się nie zabija, nie można i już.

-Trzeba być wobec niej dobrym ,tak?

-Tak! Dokładnie!- Ben ucieszył się ,że chociaż jeden slogan prawości pozostał w umyśle więźnia

-A kto był dobry dla Ciebie ?

To pytanie zbiło go z tropu. Nikt. Nikt, nigdy. Zorientował się ,że pała wyrozumiałością do świata go otaczającego podczas gdy owy świat nigdy nie okazał mu jakiejkolwiek sympatii.

-No właśnie- skwitował- Tak myślałem

-Czyli Twoim zdaniem, mam pozabijać wszystkich którzy nie są dla mnie dobrzy?

- Pozabijać? Ty popełniasz gorszą zbrodnię niż ja

-Co?!- pojmowanie tego człowieka było dla Bena tak absurdalne, że aż nie wierzył ,że dobrze słyszy- Przecież ja nic nie robię

-Ja zabiłem, dając upust złości, karząc w moim odczuciu niesprawiedliwość lub okrucieństwo. Ty za to  tłamsisz w sobie uczucia i odruchy, grasz i udajesz. Może i ja zabiłem ,ale przynajmniej w zgodzie z samym sobą. Ty bawisz się w teatrzyk, zamiast zaakceptować to kim jesteś…

-,,To kim jestem’’?- wybuchł nagle- A kim ja jestem?! Kim ja twoim zdaniem jestem?! Nikt mnie tutaj nie akceptuje, ciebie z resztą też! Jak mam sobie przyklaskiwać podczas gdy wszyscy naokoło życzą mi śmierci?- wstał i zaczął machać rękami ze zdenerwowania i bezsilności- Jakie widzisz inne rozwiązanie , jak nie próba przypasowania się?! Pozabijać wszystkich,tak? Świetny pomysł! Dam upust swoim emocjom i wyrżnę całe miasto! Tak? Tego byś chciał!?
-Więc chcesz żeby cię zaakceptowali?
-A Ty byś tego nie chciał?- prychnął Ben

- Heh jesteś żałosny- odpowiedział obcy i wrócił do stołu żeby dokończyć posiłek kiedy Ben uprzedził go i zamaszystym ruchem odsunął od niego talerz

-Ja?! Za to ty jesteś zwyrodnialcem z wypaczonym myśleniem!

- Za to TY jesteś gościem który zaprosił zwyrodnialca do domu!- odpowiedział z przekąsem- I kto tu jest głupszy?!

1:0 dla Jacka

-Jak? Jak możesz tak żyć? Wyklęty przez wszystkich dookoła?!- drążył temat a gdy gość sięgał po odsunięty talerz odepchnął go z powrotem

-Ehhh- westchnął Jack- Dręczysz się z powodu braku akceptacji ludzi, którymi gardzisz. Nie widzisz tego, że jesteś wyjątkowy. Zabijasz w sobie innosć tylko dlatego ,że te pedantyczne kreatury cię nie rozumieją. W imię czego? Świętego spokoju? Bo masz nadzieję, że Cię przyjmą? Obaj wiemy ,że to nigdy nie nastąpi, nie ważne co zrobisz. Ile potrzebujesz rozczarowania i obelg?Nie wystarczy ci już?

Ben nie miał już siły na dalszą dyskusję, tym bardziej ,że jakaś cząstka jego czuła, że Jack ma rację. Jest żałosny. Użalając się nad sobą i pokornie znosząc publiczne upokorzenia demonstruje własną słabość. Tym razem nie oponował gdy więzień sięgnął po talerz z jedzeniem.

-Będziesz spał na sofie w salonie, ubrania są na fotelu obok. Ja będę w sypialni na końcu korytarza- kiwnął brodą w kierunku białych drzwi, których kolor wyjątkowo go teraz raził- jakbyś czegoś potrzebował.

Jack zajęty wchłanianiem ostatnich resztek skromnego posiłku nic już nie powiedział. Ben przyglądał mu się jeszcze chwilę. Obserwował gwałtowne, łapczywe ruchy, ogromne gryzy i łokcie trzymane na blacie. Za taką postawę w miejscu publicznym zostałby ukarany mandatem lub nawet publicznym przekreśleniem. Nie rozumiał tego. Postawa Jacka była dla chłopaka na swój sposób piękna- szczera i bezprecedensowa. Niewymuszona i naturalna. Przygarbione plecy, okruszki spadające na nagi tors tak  bezczelnie ,że Ben w pierwszym odruchu by je chętnie sam strzepnął. Podziwiał Jacka za to ,że jest tym kim jest i nie udaje, może nawet mu zazdrościł tej swobody. Nagle skarcił się w myślach za to ,że siedzi teraz tak nienagannie prosto, tak, jak go nauczono, ale nie umiał inaczej.

-Dobranoc- bąknął tylko i skierował się do pokoju odprowadzany przez mlaskanie i siorbanie.

Wszedł do swojego ponurego pokoju, zdjął brudny kombinezon ,który miał na sobie przez cały ten czas- poplamiony i zakrwawiony. Opatrzył rany na czole i rękach sycząc przy tym z bólu. Założył piżamę i usiadł na skraju łóżka patrząc na ścianę naprzeciwko. Siedział. Siedział i milczał otulony ciszą nocy. Czuł jak myśli błądzą w jego umyśle niebezpiecznie ,tocząc ze sobą bój czuł, jak dokonuje się w nim przemiana i rodzi bunt. W końcu.

Przygarbił się.

***
Mam nadzieję, że podoba Wam się taki przebieg wydarzeń. Rozmowa która odbyła się między panami ma Wam zasugerować złożoność obu postaci. Żaden z nich nie jest do końca dobry, żaden nie ma racji. Mogliście się próbować utożsamiać z jednym z nich. Chcieć się porównać pod względem swojej filozofii i opowiedzieć po jednej ze stron. Jestem pewna ,że Wam to nie wyszło bo kto z Was chciałby być tak jak Ben- samotny, odrzucony i słaby, cichy by uniknąć odrzucenia z drugiej strony nie sądzę by ktoś z Was dopuścił się kiedyś zabójstwa jak Jack. Sęk w tym ,że w każdym z nas są obie postawy, chodzi o to by znaleźć wypośrodkowanie ,ale nigdy nie popełniać zbrodni Bena- nie możemy się siebie wyrzec.
Nie chcę Was pozbawiać przyjemności rozwikłania zawiłości dialogów i przenośni w książce, których już i tak jest mnóstwo a których czasem mogliście nawet nie wychwycić. Zrobię to na sam koniec i wtedy całość ukarze Wam się w zupełnie innym świetle.
Tymczasem zachęcam Was do refleksji nad rozmowami obu panów, spróbujcie odkryć dzięki temu siebie.
Miłej dalszej lektury <3 

PS Jeśli macie jakieś pytania, sugestie to kontakt na fb: Ela Majchrzak lub mailowo: individ.eam@gmail.com